Γιώργος Πρίντεζης (Γ.Π):12:30 ή 12:35, αφήνω ένα περιθώριο πέντε λεπτών βρισκόμαστε όλοι πάνω στην κορυφή. Όταν λέω όλοι εννοώ όχι και οι 32 αλλά οι 28, αφού οι 4 είχαν διαχωρίσει τη θέση τους, είχαν δηλώσει το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαν ακόμα μέσα απ το λεωφορείο και είχαν παραμείνει στο καταφύγιο, άρα μιλάω για 28 άτομα πάνω στη κορυφή. Η στάση πάνω στην κορυφή ήταν πάρα πολύ σύντομη, διότι επικρατούσε κρύο και ο περισσότερος κόσμος ήθελε να φύγει από εκεί. Ο καιρός ήταν κακός απ την αρχή, ήταν καλός μόνο όταν φύγαμε απ την Αθήνα το πρωί. Απ τον Καρδαρά και πάνω ο καιρός ήταν ο ίδιος, ήταν κλειστός, φαινόταν. Και με δελτίο (καιρού) που είχαμε πάρει και το έλεγε. Όπως είναι δηλαδή ο νοτιοδυτικός καιρός μήνα Φεβρουάριο σ ένα βουνό αυτού του υψομέτρου. Δηλαδή, για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» καταλαβαίνετε τι εννοώ: Φεβρουάριος μήνας, έχουν μεσολαβήσει συχνές χιονοπτώσεις κι έχει γυρίσει ο καιρός σε νοτιοδυτικό.

Στην κορυφή, δηλώνεται από τον αρχηγό προς τους συμμετέχοντες ότι η επιστροφή δεν θα γίνει από τα ίδια βήματα της αναβάσεως αλλά θα γίνει από μία παραλλαγή. Αυτή η παραλλαγή θα έχει μέτωπο στην κορυφογραμμή που είναι αριστερά από το Λεβίδι, άρα το Λεβίδι στο δεξί μας χέρι και από εκεί θα έρθει σε έναν αυχένα όπως καταλήγει αυτή η κορυφογραμμή για να περάσουμε πλέον προς την πλευρά του καταφυγίου.

Αυτό το σημείο είναι αυτό που κι εγώ υπογραμμίζω. Κάνω 4 ή 5 βήματα, το πολύ 6 κατεβαίνοντας σ αυτήν την πορεία. Δηλώνοντας την παράκλησή του ο αρχηγός, αν μπορώ να μείνω τελευταίος, μολονότι εγώ ήμουν ένας απλός συμμετέχων και όχι ο υπαρχηγός του. Μετά από 4-6 βήματα υπαναχωρώ, προβάλω τη διαφοροποίησή μου και δηλώνω στον υπαρχηγό του, Ζαχαρόπουλο, ότι «εγώ δεν ακολουθώ τη διαδρομή σας, επιλέγω να επιστρέψω πίσω από την ίδια διαδρομή από την οποία ανεβήκαμε πάνω». Αυτή ήταν η δική μου κρίσις. Ο λόγος για τον οποίο έκανα αυτό –ούτε καν εκείνη τη στιγμή έβαλα στο μυαλό μου το ενδεχόμενο χιονοστιβάδας. Σας διαβεβαιώ ότι αν είχε περάσει, ο πρώτος ο οποίος θα απέτρεπα τον αρχηγό -είναι ένας άνθρωπος συνεννοήσιμος ο Δημήτρης ο Ζαχαρίου- θα ήμουν εγώ. Αν υπήρχε στο μυαλό μου και η παραμικρή σκέψη, ενδεχόμενο για χιονοστιβάδα, θα του έλεγα «Δημήτρη σε παρακαλώ πάρα πολύ πάμε πίσω, επιμένω». Όμως στον υπαρχηγό του δηλώνω ότι εγώ θα γυρίσω από τα ίχνη.

Εκείνη την ώρα δηλώνουν ότι θα μ ακολουθήσουν άλλοι τέσσερις στην απόφασή μου. Συνεννοούμαι με τον Ζαχαρόπουλο και γυρνάω και κατεβαίνουμε κανονικά από τα βήματά μας στο καταφύγιο. Ο λόγος τον οποίο τώρα μπορώ να σας αναλύσω, είναι όταν έχουμε νοτιάδες είμαι αυτός που προτιμώ να πάω από εκεί που έχει το πιο πολύ κρύο, για να έχω πιο σκληρά χιόνια. Για ποιο λόγο να βουλιάζω? Για ποιο λόγο να πέσω σε μαλακά χιόνια? Θα πάω εκεί που είναι το πιο δυνατό κρύο… Άκουγα στην ανάβαση «είναι παγωμένα, να βάλουμε κραμπόν». Κανένα πρόβλημα, τίποτα! Οι κλίσεις του (Μαίναλου) είναι τόσο μικρές που ακόμα και βεργκλάς να υπάρχει, εάν υπάρχουν αρβύλες άκαμπτες αντιμετωπίζεται. Η κλίση του Μαινάλου από την κλασική του διαδρομή είναι τόσο χαμηλή που αυτός που έχει άκαμπτες αρβύλες δεν θα έχει κανένα πρόβλημα.

Αποφασίζω λοιπόν και παίρνω άλλους τέσσερις και γυρνάμε μια χαρά κάτω στο καταφύγιο, στις 13:45. Μόλις είχε τελειώσει η κοπή της πίτας του (συλλόγου) «Κρυστάλλη», όπου μάλιστα μας κέρασαν κιόλας. Μετά από παρέλευση περίπου 40 λεπτών, δηλαδή στις 14:25, φεύγουμε και ειδοποιώ τους υπόλοιπους τέσσερις να πάμε προς το χιονοδρομικό, ώστε να συναντήσουμε τους άλλους –εκτιμούσα δηλαδή ότι αυτή την ώρα θα είχαν ήδη φτάσει εκεί. Η απόσταση καταφυγίου με χιονοδρομικό δεν υπερβαίνει τα 5-7 λεπτά.

Με το που φτάνω στο χιονοδρομικό, με πλησιάζει ο Άγγελος ο Κλαουδάτος και μου λέει «Γιώργο, να σου πω…», του λέω «ναι» και μου λέει «ατύχημα!». Τον ρωτάω «πού ατύχημα?», γιατί το μυαλό μου πήγε αμέσως για άλλο βουνό. Μου απαντάει «εδώ» και τον ρωτώ «πού εδώ? Αποκλείεται, γιατί ήμουν πάνω στην κορυφή». Μου λέει «πάνω στην κορυφή, η ομάδα του Ζαχαρίου». Λέω «μα ήμουν εγώ με την ομάδα του Ζαχαρίου». Οπότε αυτός μη γνωρίζοντας ότι εγώ στην κορυφή διαφοροποιήθηκα, μου λέει «μα πρέπει να το είδες». Λέω «καθίστε να τα βάλουμε τα πράγματα κάτω».

Εκείνη τη στιγμή ενώ μιλάω αρχίζω να ετοιμάζομαι, να μαζέψουμε πράγματα για να ξεκινήσουμε να πάμε πάνω στο βουνό. Αλλά λέγοντας ατύχημα, εγώ υπέθεσα κάποιο κάταγμα, κάποιο τραυματισμό ενός μέλους και τίποτα παραπάνω. Μεσολαβεί ένα τηλεφώνημα με τον Ζαχαρίου (τον κάλεσα από κάποιο δανεικό τηλέφωνο που πιάνει στο βουνό) -πολύ κακή λήψη σήματος- ο οποίος μας δηλώνει ότι υπάρχει «σοβαρό ατύχημα». Με το που ακούω «σοβαρό ατύχημα» ζητάω να μου δώσει ο Ζαχαρίου ακριβές στίγμα. Μου δηλώνει ότι δεν έχει κανένας GPS, για να μου δώσει (στίγμα), οπότε μου λέει περίπου το πού είναι, κακή η σύνδεση και βέβαια το μόνο στοιχείο που είχα, ήταν η πορεία που προτίθετο να ακολουθήσει.

Ξεκινάμε τρεις μοτοσικλέτες (ερπυστριοφόρα), δύο άτομα στην κάθε μοτοσικλέτα. Μας αφήνουν ακριβώς εκεί που είναι η κεραία, λίγα μέτρα μετά το καταφύγιο του ορειβατικού. Οι μοτοσικλετιστές δηλώνουν ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν παραπάνω, όπου αρχίζει και το δασωμένο του βουνού. Φεύγουμε τρία άτομα: ένας από την Αρκαδία, η Πετροπούλου και εγώ και ανεβαίνουμε προς το βουνό. Μετά από μια παρέλευση 20 λεπτών ακούμε πίσω φωνές να μας λένε «σταματήστε», οπότε σταματάμε και έρχεται κάποιος αριθμός ανθρώπων της ‘κρατικής μηχανής’ (ΕΜΑΚ ή Πυροσβεστική), όχι σημαντικός, μαζί με 2-3 άτομα Αρκάδες και αποφασίζουμε να ανεβαίνουμε.

Μετά από μία ώρα, από τη στιγμή που συναντηθήκαμε με το συνεργείο διάσωσης, ακούσαμε κάποιες φωνές –μέσα στην ομίχλη είναι δύσκολο να μπορείς να τις προσδιορίσεις- και συναντάμε μέσα στο πούσι τον Ζαχαρόπουλο, ο οποίος λύγισε στα δύο, γονάτισε κλαίγοντας κι εκεί είναι η πρώτη φορά που ακούω για το συμβάν, ότι υπάρχει χιονοστιβάδα, ότι έχουμε πολλούς σκοτωμένους –χωρίς να ξέρει τον αριθμό και περίπου προς τα πού είναι ο τόπος του δυστυχήματος.

Με το που βλέπουμε τον Ζαχαρόπουλο, τον παραδίδουμε σε έναν άνθρωπο της διάσωσης να τον γυρίσει κάτω, καταλαβαίνω ότι η ψυχολογία του δεν είναι καλή για να παραμείνει πάνω στο βουνό. Εμείς, όλοι μαζί συνεχίζουμε με κατεύθυνση που όντως την περιγραφή που μου είχανε δώσει, προς εκείνη την κατεύθυνση πηγαίναμε. Μετά από περίπου δέκα λεπτά από τη στιγμή που συναντήσαμε τον Ζαχαρόπουλο, συναντούμε όλη την ομάδα η οποία επέζησε. Πολλοί απ αυτούς ήταν έντρομοι. Βρίσκονταν σε κίνηση αλλά σε πολύ αργή κίνηση, διότι υπήρχε έντονος ο φόβος τους, το ερώτημα: «να υποχωρήσουμε, υπάρχει φόβος για άλλη χιονοστιβάδα?». Η πρώτη φράση που μου είπαν ήταν «Μπορείς να μας βγάλεις από κάποιο μέρος που να μην υπάρχει κίνδυνος χιονοστιβάδας?».

Εκείνη την ώρα γυρνάω και λέω στην Πετροπούλου –μία δηλαδή από τους τέσσερις που μ ακολουθήσανε επιστρέφοντας από την κορυφή- «πάρε τους και γύρισέ τους με ασφάλεια πίσω, από τα βήματα που ανεβήκαμε, πίσω στο καταφύγιο και όχι στο χιονοδρομικό», ώστε η συνάντηση να γίνει εκεί. Ήταν δεκαεφτά (28 της κορυφής, μείον εμάς τους 5, μείον τους 5 νεκρούς, μείον τον Ζαχαρόπουλο που συναντήσαμε λίγο πιο πριν).

Α-Ζ: Δηλαδή κύριε Πρίντεζη όταν αργότερα φτάσατε στο σημείο του ατυχήματος δεν ήταν κανένας?
Γ.Π : Όχι δεν ήταν κανένας. Ήταν μόνο οι τρεις νεκροί και οι υπόλοιποι δύο που αγνοούνταν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτούς τους ξέθαψαν αργότερα οι άνδρες της διάσωσης.

Γ.Π : Αμέσως η Φωτεινή η Πετροπούλου παρέλαβε την ομάδα των δεκαεφτά να την οδηγήσει προς τα κάτω.
Α-Ζ: Ανάμεσα στους δεκαεφτά ήταν και ο αρχηγός?
Γ.Π : Ναι, ήταν και αυτός.
Α-Ζ: Προφανώς η ομάδα ήταν σε κακή ψυχολογική κατάσταση?
Γ.Π : Φυσικά, σε κακή κατάσταση. Και σε αυτό συνέδραμε –και με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπό τους- και η έλλειψη εμπειρίας σε τέτοιου είδους συμβάντα.
Α-Ζ: Είναι απόλυτα κατανοητό από όλους πιστεύω, όχι μόνο από σχετικούς. Μιλάμε για μια εκδρομή ορειβατικού συλλόγου, όπου μπορεί να συμμετάσχει ο καθένας, εξυπακούεται ότι δεν είναι απαραίτητο να έχει ορειβατική εμπειρία.
Γ.Π : Προχωράμε μαζί με τους διασώστες, τέσσερις απ αυτούς μπροστά μου, είμαι πέμπτος εγώ. Πέντε λεπτά μετά τη συνάντηση με την ομάδα φτάνουμε στο σημείο του ατυχήματος. Εκεί κάνει ένα πλάτωμα και στο πλάτωμα ήταν η χιονοστιβάδα. Αυτό βέβαια είναι το σημείο που βρίσκουμε τους τρεις. Οι υπόλοιποι δύο αγνοούνταν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Α-Ζ: Οι τρεις που βρήκατε ήταν ξεθαμμένοι ?
Γ.Π : Μισοξεθαμμένοι αλλά νεκροί.
Α-Ζ: Μισοξεθαμμένοι από τις προσπάθειες των συντρόφων τους που είχαν σκάψει μέχρι εκείνη τη στιγμή ?
Γ.Π : Ναι, βέβαια. Όταν φτάσαμε εκεί έβγαλα το σακίδιό μου, έσκυψα σ αυτόν που ήταν πιο αριστερά κι εκείνο το οποίο ζήτησα είναι μήπως υπάρχει κάποιος που να έχει εξειδικευμένες γνώσεις, να πιστοποιήσει ότι υπάρχει 100% θάνατος. Όλοι της διάσωσης, που είναι πιο εκπαιδευμένοι που είπαν ότι είναι βέβαιο πως υπάρχει θάνατος, απέκλεισαν την πιθανότητα να μην έχει επέλθει θάνατος.

Μου ζητάει ένας από την διάσωση να επιστρέψω πίσω και να ειδοποιήσω να ανέβουνε πάνω φωτοβολίδες, βεγγαλικά και καπνογόνα. Ξεκινάω για να γυρίσω πίσω για να ειδοποιήσω ότι στο συγκεκριμένο σημείο, το οποίο κατεγράφη πλέον και στο GPS, ότι υπάρχουν οι νεκροί, μέχρι στιγμής δύο αγνοούμενοι και να ανέβουν τα καπνογόνα κλπ.

Α-Ζ : Θυμάστε τι ώρα περίπου ξεκινήσατε ?
Γ.Π : Δεν θυμάμαι, πρέπει να ήταν όμως γύρω στο σούρουπο πλέον. Ο καιρός είναι πολύ κλειστός, ξεκινάω να γυρίσω μόνος μου προς τα πίσω και σε ένα σημείο, δέκα λεπτά πιο κάτω χάνω τα βήματα.

Α-Ζ : Χιόνιζε ?
Γ.Π : Χιόνιζε και φυσούσε και αέρας. Οπότε χάνοντας τα βήματα έχασα και κατεύθυνση. Ο φόβος ο δικός μου είναι ότι οι κάτω θα νομίζουν πως ο Πρίντεζης δουλεύει με τους επάνω οι δε πάνω θα νομίζουν ότι ο Πρίντεζης έχει φτάσει στο καταφύγιο και έχει ειδοποιήσει. Εκεί με γλύτωσε το GPS. Μετά από 4 προσπάθειες –στην ομίχλη δεν παίρνει εύκολα στίγμα- το GPS μου λειτούργησε. Πιάνοντας τους δορυφόρους μου δείχνει ότι είμαι 470 μέτρα μακρύτερα απ το καταφύγιο και επιπλέον βρίσκομαι και χαμηλότερα. Με τη βοήθεια του GPS φτάνω τελικά λίγο πιο πέρα από το χιονοδρομικό. Ακούω κάποιες φωνές και τελικά βρίσκω το καταφύγιο. Με υποδέχεται ένας κύριος της ΕΜΑΚ και ένα ερπυστριοφόρο με μεταφέρει μέχρι το καταφύγιο του ορειβατικού.

Σημείωση: Ο κύριος Πρίντεζης είναι μέλος του Ορειβατικού συλλόγου Αθήνας 30 χρόνια και παρών στο ατύχημα .
Πηγή: www.a-z.gr (adventure zone)