Σήμερα 13 Νοεμβρίου 2006,  ακριβώς εκατόν ογδόντα δύο «182» χρόνια από τον θάνατο του Πάνου Κολοκοτρώνη. Επιτέλους,  στο μέρος που φονεύθηκε στήθηκε ένα μνημείο, μια αναμνηστική πλάκα,  να μας θυμίζει τον άδικο χαμό του λαμπρού αυτού νέου.

Ο πολιτιστικός Σύλλογος Θανιωτών «Άγιος Γεώργιος» και το τοπικό Συμβούλιο τίμησαν τη Μνήμη του σε μια σεμνή τελετή, που συντελέσθη στο πνευματικό κέντρο του χωριού, την Κυριακή 12 Νοεμβρίου και ώρα 12 μ μ. Παρευρέθησαν Πολιτικοί  Άρχοντες του τόπου, Εκλησσία, Αρκάδες λογοτέχνες, εκπρόσωποι δημοτικών διαμερισμάτων, και πλήθος κόσμου. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο αξιόλογος Αρκάς λογοτέχνης, διδάσκαλος, ποιητής κύριος Αναστάσιος  Κωνσταντούρος. Με πολλή σαφήνεια περιέγραψε το κλίμα της εποχής, τα πολιτικά δρώμενα και την τραγική κατάληξη αυτών, για το ελληνικό έθνος…

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης πρωτότοκος γιος του Γέρου του Μοριά, φονεύθηκε σε μια χρονική στιγμή, που η Πατρίδα μας τον είχε απόλυτη ανάγκη. Ικανότατος στρατηγός, αγαπητός σε όλη την επικράτεια, άλλαξε τον ρου της ιστορίας με τον απροσδόκητο χαμό του…Ενώ ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ αποβίβαζε στρατό στην Κρήτη και ήταν έτοιμος να εισβάλει στην ηπειρωτική χώρα, οι πολιτικοί μας με τους Κωλλέτη, Μαυροκορδάτο, Κουντουριώτη, έπαιζαν το παιχνίδι των ξένων δυνάμεων (Αγγλίας, Ρωσίας, Αυστρίας- Μέτερνιχτ). Διψώντας για δύναμη και εξουσία παραγκώνισαν τους αγωνιστές σπρώχνοντας τους προς την επαιτεία, μοιράζοντας «λουφέδες» στους ανάξιους, κατασπαταλώντας τα δάνεια της Αγγλίας που είχαν συνάψει, με απεχθείς όρους για τον Ελληνικό λαό. Αυτοί που έχυσαν το αίμα τους στην Τριπολιτσά, Βαλτέτσι, Δερβενάκια, Χάνι της Γραβιάς κ.λ.π., βρέθηκαν αντιμέτωποι ξαφνικά με την φαυλότητα, την αδικία και όχι μόνο. Κατηγορήθηκαν, ελεεινολογήθηκαν και εκδιώχθηκαν ως κακούργοι, από τα υποτιθέμενα κυβερνητικά στρατεύματα.

Σ’ αυτόν τον κυκεώνα βρέθηκε κι ο Πάνος Κολοκοτρώνης, να σηκώνει στους ώμους του ένα τόσο βαρύ όνομα, που τη λάμψη του ακολουθούσε ο φθόνος, το μίσος και η κακία. Ένα αξιαγάπητο παλικάρι, συνετό, ευγενικό, μορφωμένο, προικισμένο ήθος, ευπρέπεια, εντιμότητα…Η αντίδραση των αγωνιστών ήταν δεδομένη κι ως ήταν φυσικό ακολούθησε το αιματοκύλισμα και τόσες μιαρές πράξεις…Η διχόνοια είχε συντελέσει για μία ακόμη φορά το έργο της. Ο θάνατος του Πάνου έφερε και τον« θάνατο» του Γέρου του Μοριά…«Από την υπερβολική του λύπη, απενεκρώθη κι έπεσε σ’ ένα λήθαργο ώστε έχασε τις αισθήσεις του» γράφει ο Κανέλλος Δεληγιάννης. Μέγα κέρδος για εμάς τους νεότερους Έλληνες, θα αποτελέσει η σωστή μελέτη της ιστορίας μας, προς αποφυγήν τέτοιων λαθών και ολισθημάτων…

Σήμερα εν έτι 2006 τίθεται το ερώτημα: Είμαστε καλύτεροι  άνθρωποι από τότε; Μάθαμε καθόλου από τα λάθη του παρελθόντος; (δολοπλοκίες, άκρατους εγωισμούς, δουλοπρέπεια, φιλοτομαρισμό κ.α.; Με το χέρι στην καρδιά τολμώ ν’ απαντήσω: ΟΧΙ. Παραμένουμε ίδιοι, μίζεροι, ακολουθώντας την πολιτική του βολέματος,  ενδιαφερόμενοι μόνο για τον εαυτό μας, αδιαφορώντας πολλές φορές για το κακό που προξενούμε στον τόπο μας…Γι’ αυτό λοιπόν το μνημείο που στήθηκε εις μνήμην του Δικαίου, της Ελευθερίας, της Αυτοθυσίας, της Εντιμότητας, ας γίνει φάρος για όλους εμάς, και ας πορευθούμε βαδίζοντας το δρόμο της  αρετής. Σήμερα Πάνο, που η συγκίνηση είναι διάχυτη στα πρόσωπα των συντοπιτών μου, ένοιωσα την ψυχή τους  να γονατίζει στον τόπο που ξεψύχησες, και να ψιθυρίζουν:

Ορκιζόμεθα να υπερασπιζόμαστε τα δίκαια παντός ανθρώπου.
Ορκιζόμεθα να είμαστε ταπεινοί, φιλαλήθεις και να διώκουμε το ψεύδος, την κακοήθεια και την φαυλότητα.
Ορκιζόμεθα ότι θ’ απέχουμε κάθε συνομωσίας, δολοπλοκίας, διασποράς ψευδών ειδήσεων, συκοφαντιών και κάθε μιαράς πράξεως.
Ορκιζόμεθα τέλος, να προασπίζουμε το δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης και να εργαζόμαστε αφιλοκερδώς για το καλό του τόπου…Σήμερα Πάνο, όλοι εμείς Ορκιζόμεθα εδώ ,που το αθώο αίμα πότισε αυτά τα ξερολίθια…Θα βγαίνω τις νύχτες, ψηλά στο «Ραχανάκι» ν’ ακούσω τον καλπασμό του «Μαύρου Καβαλάρη» στην κακοτράχαλη Χίμιζα…Θα κάθομαι ακουμπισμένος, στο μεγάλο ξύλινο Σταυρό, να σου τραγουδώ…

Πώς να σου πλέξω στα μαλλιά, της δάφνης το στεφάνι
Απ’ το θλιμμένο βλέμμα σου, και της ψυχής τα μύχια
Ίριδα γοργοπόδαρη, Νεφέλη αχνοστρατούσα
σε πετρονυχτολούλουδο, την πίκρα σου ν’ αφήσουν…

Πολιτιστικός Σύλλογος  Θανιωτών «Ο Άγιος Γεώργιος»
Τάκης Δημητρακόπουλος.