Πήραμε το δρόμο για τη μεγάλη κουκουναριά αφήνοντας στ 'αριστερά μας το νεκροταφείο της Νυμφασίας και πίσω μας το Μαίναλο να λάμπει στο φως της Δύσης.

Η φύση στις αρχές Ιουνίου είναι πολύ θορυβώδης. Ζουζούνια, κουνούπια, σουρσίματα φιδιών και στο βάθος ο ήχος από τα κουδούνια (" Τροκάνια λέγονται!") από τα πρόβατα του Χρηστάρ - του μόνου ανθρώπου που έχω συναντήσει που ενώ είναι ομιλητικότατος με τα πρόβατα, με τους ανθρώπους αδυνατεί να επικοινωνήσει σε οποιαδήποτε από τις γνωστές γλώσσες.

Περπατούμε μέσα από χωράφια. Άλλα είναι οργωμένα, άλλα εγκαταλελειμμένα, χορταριασμένα, με χόρτα ψηλότερα από μένα. Ξάφνου στη μέση του πουθενά, ένα μικρό μποστάνι. Ποιος ξέρει πότε θα μαζέψει ντομάτες από δω πάνω. " Κάποτε όλα αυτά καλλιεργούνταν". Απίστευτο! Πού έχει πάει όλος αυτός ο κόσμος; Ξενιτιά, Αθήνα αφού ο τόπος δε μπορούσε να τους θρέψει. Αυτή η φτώχια, η συνειδητοποίηση της στέρησης με εμποδίζει να εκφράσω τη ζήλια μου για το μικρό αυτό μποστάνι. Τι να πω; "Τι ωραίο μποστάνι!" Ποιος ξέρει πόσες ψυχές κάποτε προσπαθούσαν να ζήσουν από αυτό το μποστάνι κ με πόσο κόπο, όμως το καημένο το μποστάνι δε μπόρεσε να τους θρέψει κι έτσι οι άνθρωποι πήραν το δρόμο της ξενιτιάς, κίνησαν για μέρη που ναι μεν τους έδωσαν όλα όσα είχαν στερηθεί αλλά όπου τα έλατα δεν έστελναν δροσερά φιλιά και το δειλινό δεν ακούγονταν ο ήχος από τα τροκάνια μαζί με τον ήχο από τις καμπάνες του Εσπερινού. Τελικά, πολύ ακριβά στοιχίζει ένα πιάτο φαί.

Φτάνουμε. Το καταλαβαίνω γιατί βλέπω τις φτέρες να πληθαίνουν, όπως μου είχαν πει.Πηδάμε ένα χαμηλό φράχτη κ να τες! Μπροστά στα μάτια μας.

Λεπτές, ντελικάτες, κομψές, σαν κυρίες που έχουν ντυθεί υπερβολικά καλά " για την περίσταση" μέσα σ'ενα θορυβώδες "λαϊκό" πλήθος από κοντές τσουπωτές φτέρες, αυθάδικα πουρνάρια, στιβαρά πεύκα, χαζοχαρούμενα κ ατσούμπαλα αγριόχορτα, οι κερασιές κατάφορες, μου φάνηκαν ότι ένευσαν νευρικά επί τη εμφανίσει μας.

Στάθηκα  ένα λεπτό. Ντράπηκα στη σκέψη ότι δεν είχα ξαναδεί κερασιά και την πλησίασα αργά. Ώστε αυτά ήταν τα κεράσια της Αρκαδίας τα οποία ελάχιστοι είχαν δοκιμάσει αλλά οι περισσότεροι γευσιγνώστες υμνούσαν! Απλώνω το χέρι μου και τα 'αγγίζω απαλά. Είναι δροσερά από το ψυχρό αεράκι που κατεβάινει από το Μαίναλο, είναι πολύ μικρά σε μέγεθος, λίγο πιο μεγάλα από ρεβίθια, πολύ όμορφα και στιλπνά με κάνουν να πιστέψω ότι μου χαμογελούν ντροπαλά.

Αντί να τα κόψω βρίσκω το χαμηλότερο σε μένα κλαδί, το κατεβάζω όσο πιο χαμηλά μπορώ, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και βάζω ένα μικρό τσαμπί στο στόμα μου. Αρχίζω να τα μασάω χωρία να κόψω τα κοτσάνια από το δέντρο, σα να θηλάζω την κερασιά.

Τα μικρά σα ρεβίθια αρκαδικά κεράσια, οι καρποί των ντελικάτων κυριών που "έχουν φορέσει τα καλά τους" κ στέκονται χαμογελώντας ντροπαλά στη μέση του πουθενά, δροσερές κ αρωματισμένες από τη μυρωδιά των ελάτων που κατεβάζει το αεράκι, συμπυκνώνουν σα σε σταγόνα τη γεύση και το άρωμα των αρκαδικών βουνών κατά το μήνα Ιούνιο.

Όπως όλα μα όλα τα πράγματα στην Αρκαδία, η γεύση των κερασιών ( ναι! μέχρι κ αυτή!) έχει μιαν αντίφαση. Είναι γλυκά μα αφήνουν μια στυφή επίγευση, κουβαλούν στη σάρκα τους διαφορετικούς αρωματικούς χαρακτήρες: φρούτων αλλά και καπνιστού ξύλου. Φυσικά μια τέτοια γεύση δεν την κάνεις γλυκό αλλά τη χαίρεσαι μόνο στη φυσική της μορφή, ως καρπό.

Κοιτάζω την πλαστική σακούλα που είχα φέρει μαζί μου για να τη γεμίσω. Σκέφτομαι για λίγο και αποφασίζω να μην πάρουμε μαζί μας κεράσια. Και εάν ήταν η μαγεία του τοπίου που έκανε τα κεράσια τόσο νόστιμα; Εαν ήταν η μαγεία της στιγμής; Δε ρισκάρω να το μάθω και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής πριν μας βρει για τα καλά η νύχτα.

Β.Ε