«Στην Κατοχή επιβιώσαμε χάρις στα βελανίδια» μου είπε κάποτε μια γιαγιά στη Νυμφασία. «Τ’αλέθαμε,τα κάναμε αλεύρι και ζυμώναμε ψωμί».

«Μα, αυτό κάνουν οι Αρκάδες εδώ και χιλιάδες χρόνια» της ανταπάντησα προσπαθώντας να διασκεδάσω την αμηχανία που μου προκαλούσε αυτή τη ομολογία της φτώχιας.

«Τότε οι Αρκάδες ζουν στην πείνα εδώ και χιλιάδες χρόνια», με αποστόμωσε.

Όταν απομακρύνθηκε και έμεινα μόνη μου, έβαλα ένα βελανίδι στο στόμα και άρχισα να το μασώ με μεγάλη δυσκολία. Ήταν πολύ στεγνό και στυφό. Σκέτη φρίκη.

Κοίταξα γύρω μου τον τόπο με τη γεύση της φτώχιας του κολλημένη στο στόμα μου και αγριεύτηκα. Γιατί δεν έχουν φύγει όλοι από αυτά τα βουνά; Γιατί οι πρώτοι Αρκάδες που έφτασαν εδώ πριν από χιλιάδες χρόνια, δεν έφυγαν τρέχοντας;

Πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, φτύνοντας συνεχώς τα υπολείμματα από το βελανίδι που είχαν μείνει στο στόμα μου, φτύνοντας συνεχώς τη γεύση της αρκαδικής φτώχιας.

Νομίζω πως εκείνη ήταν η μέρα που ανακάλυψα το αντίδοτο στο γλυκερό " Et in Arcadia Ego…".

B.E.