Δεν ξέρω αν ο Παυσανίας έκανε στο κόσμο γνωστό το Λούσιο με τα Αρκαδικά του. Ξέρω όμως ότι ο Δίας στο ποτάμι αυτό έπαιρνε το μπάνιο του, παραπέρα, στον Αρτοζήνο είχε τα στάρια του και όλες τις καλλιέργειες, τις απαραίτητες για την ανάπτυξη  ενος θεού. Οι Κρητικοί που τα θέλουν όλα δικά τους, δείχνουν στο ξένο το τάφο του. Οι αθεόφοβοι, αφού ξέρουν και ξέρουμε πως ο Δίας δεν πεθαίνει, είναι θεός.

Οι βασικές πηγές του ποταμού είναι δύο, η μια κοντά στο χωριό Καλονέρι, η δεύτερη και δυνατότερη ανατολικά από το χωριό Καρκαλού. Εκεί που πρωτοεμφανίζεται ο Λούσιος δείχνει μικρό και ήρεμο ρυάκι. Στο ύψος της Δημητσάνας – στο γεφύρι του Μπαρμπίνη, αρχίζει να αγριεύει, χώνεται στο φαράγγι. Πιο κάτω, συναντά τους μπαρουτόμυλους, εδώ είναι ποτάμι δυνατό, έχει μαζέψει τα νερά και άλλων πηγών και γίνεται ορμητικός.

Ο Παυσανίας καλά τα γράφει, ακόμα φαίνεται η « μπανιέρα του Δία », τόπος ιερός για τους « γνώστες ». Για μπάνιο δεν το συζητάμε, θέλει γερή καρδιά. Οι rafters που ξεκινούν από το γεφύρι του Ατσίχωλου με την αδρεναλίνη στα ύψη, αυτοί κυρίως παίζουν με τα παγωμένα νερά του. Κοντά στο γεφύρι αυτό, τις ήσυχες μέρες από τις εταιρείες εναλλακτικού τουρισμού, το ποτάμι γεμίζει πέστροφες.    

Η Ελλάδα καθισμένη μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης να δει τον τελικό Πορτογαλία – Ελλάδα στο ποδόσφαιρο. Εμείς, την ίδια ώρα να κατηφορίζουμε σε μονοπάτι δύσκολο κι επικίνδυνο, πηγαίνοντας σε ειδικό σημείο του ποταμού για πέστροφες ! . Πρέπει να πέσει κάπως το φως για να βγουν από τις φωλιές τους.  Είχα καλή απόχη, μεγάλη σε μήκος που μίκρυνε κατά βούληση και ήταν γερή, μεταλλική. Το καλάμι μου δεν ήταν για ποτάμια, χοντροκομμένο και άκαμπτο δεν βοηθούσε καθόλου, το ήξερα όμως.

Η Γιώτα νόμιζε ότι επειδή πήγαινε για πέστροφες, μόνο με την ομορφιά της θα τις έβγαζε. Αμ δε ! Καλάμι πελαγίσιο είχε κι αυτή, είχε μπερδέψει το Λούσιο με τη Μύκονο. Ευτυχώς που υπήρχε και η Φανή μαζί μας, δεν είχε κάποιο εργαλείο αλιείας όπως εμείς, είχε όμως στο σακίδιο της τα απαραίτητα για τη πολύωρη διαμονή μας, καφέ σε θερμός, κουλουράκια και διάφορες πίτες. Ο Μανώλης οργανωμένος καλά, καλάμι αρίστης ποιότητας, απόχη τσακισμένη στα δυο από τη πολύ χρήση, με άριστα δολώματα, φαινόταν σα να κουβάλαγε ήδη τις πέστροφες.

Ο Νίκος ήταν ξένος !! Από τα μέρη του Ασπροπόταμου (Αχελώου), έμπειρος όσο κανείς μας, γνώριζε καλά το άθλημα. δεν είχε σακίδια και καλάμια. Κρατούσε στο χέρι μια μικρή βαλίτσα λές και πήγαινε στο γραφείο του. Τι βαλίτσα όμως, ίδια σαν του Bond, James Bond. Μέσα είχε σπαστά καλάμια ποταμού από ανθρακονήματα !! πολλά διαφορετικά τεχνητά δολώματα, άγκιστρα, ειδικό μηχάνημα μέτρησης της καθαρότητας του νερού και ότι μικροεργαλεία μπορεί να φανταστεί κανείς. Η βαλίτσα στοίχιζε πάνω από 3.000 ευρώ.

Το σημείο που  επέλεξε ο Μανώλης ήταν πανέμορφο, το ήξερε από παλιότερα κυνήγια  πέστροφας. Είδαμε καλά το χώρο. Το ποτάμι σε αυτό το σημείο στένευε πολύ, ήταν ορμητικό. Στις όχθες του μεγάλα βράχια τσάκιζαν τα νερά στα δυο. Έμπειρος ο Νίκος με τους πεστροφότοπους, διάλεξε τη κορφή ενός βράχου για να έχει καλύτερη ορατότητα από ψηλά. Άνοιξε τη Hi Tech βαλίτσα του και άρχισε να συναρμολογεί καλάμια, δολώματα κατάλληλα για τη περίπτωση ήταν οι ακρίδες, ενώ εμείς είχαμε σκουλήκια και καλαμπόκι ελαφρώς βρασμένο, ίσα να τρυπώσει το άγκιστρο. Τεχνολογία εναντίον παραδοσιακών μεθόδων ψαρέματος.

Οι πρώτες μικρές πέστροφες έκαναν την εμφάνιση τους, στην αρχή δειλά, στη συνέχεια όμως άρχισαν να ξεθαρρεύουν και να κάνουν άλματα και παιχνίδια με το νερό. Από τη χαρά τους πηδάνε, ακούστηκε ο Νίκος, όταν τσιμπήσουν κάποιο σκουληκάκι χαίρονται και παίζουν. Αραιώσαμε κάπως επιλέγοντας ο καθένας μας κι ένα μικρό βραχάκι. Η Φανή κεφάτη έκανε διανομή παγωμένου καφέ. Πολύ γρήγορα το καλάμι μου έσπασε και έμεινα με την απόχη μόνο. Οι πίτες τις Φανής γευστικότατες. Αριστερά μου ο Μανώλης όλο κι έριχνε πετονιά αλλά οι πέστροφες ξέφευγαν σαν χέλια. Η Γιώτα στα δεξιά μου πανέτοιμη έχοντας για δόλωμα ακρίδες. Κάπου όμως ξεχάστηκε κι έκανε το απογευματινό της μπάνιο στο Λούσιο !!

Ο Νίκος θέλει μελέτη, επιλέγοντας τον ψηλότερο βράχο για καλύτερο έλεγχο της περιοχής, στιγμή δεν σταμάτησε να βρίζει τα πλάσματα της φύσης, εμάς, τον ίδιο του τον εαυτό. Είχε περάσει μια ώρα στο βράχο όταν η κραυγή του έδιωξε όλα τα φίδια της περιοχής. Βγήκε βόλτα το κτήνος!  Τρέξαμε όλοι κοντά του και επάθαμε σοκ, δεν είχα δει μέχρι τότε μεγαλύτερη πέστροφα στη ζωή μου. Το ίδιο κι αυτός, όλοι μας. Γύρισα πίσω να πάρω την απόχη μου. Η ομάδα ήταν σε διαρκή κίνηση, η αγωνία μεγάλη και η Φανή πάντα γελαστή. Πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη πετονιά, το θηρίο δεν τσίμπαγε. Ο Νίκος να βρίζει θεούς και δαίμονες, να απειλεί πως θα σκοτώσει το θηρίο έστω και με τα χέρια του. Κατάσταση πολύ προχωρημένη.

Όταν φώναξε ότι τσίμπησε κατέβηκα αμέσως στη ρίζα του βράχου, σφίγγοντας στο δεξί μου χέρι την απόχη. Θέλει τέχνη η πέστροφα και ο Νίκος είναι μέγας ψαράς. Την έφερνε βόλτα συνέχεια, άφηνε λάσκα τη πετονιά και αμέσως μετά, με ήρεμο τρόπο μάζευε. Αυτή η δουλειά για πολλή ώρα. Αναγκάστηκα να αλλάξω χέρι στην απόχη γιατί το δεξί μου έπαθε κράμπα !! Απορούσα κι’ όλας με τη ψυχραιμία του. Αυτός ο άνθρωπος σκέφτηκα, είναι των άκρων. Στη φέρνω, ακούω να μου λέει και αμέσως ξεδιπλώνω την απόχη, σε πλήρη ανάπτυξη όπως τώρα, άγγιζε τα τρία μέτρα. Νιώθω το σώμα μου να φεύγει από το βάρος, το θηρίο είναι μέσα στην απόχη. Αρχίζω σιγά-σιγά να μαζεύω, τη βλέπω καλά τώρα να κάνει άνω κάτω το ποτάμι. Κλείνω την απόχη και ακούω πάλι τη κραυγή του Νίκου, δείγμα χαράς αυτή τη φορά.

Φτάνοντας στη Δημητσάνα αργά το βράδυ, ακούσαμε φασαρία, κόσμο στη πλατεία με σημαίες και με τραγούδια. Απορήσαμε, τι συμβαίνει βρε παιδιά ; ρωτάω, αναστήθηκε ο Πάνας ; Ποιος Πάνας βρε ψυχοπαθή !! Πήραμε τη κούπα !!

Α.Κ.Β