Απαντάται συχνά σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής μας ζωής. Συμβαίνει στις κρίσεις και τους ανασχηματισμούς τόσο κυβερνήσεων όσο Δημοτικών και Νομαρχιακών Συμβουλίων.

Βλέπουμε να πηγαίνουν περίπατο τα μεγάλα λόγια για δημοκρατία, ανυστερόβουλη και ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Να γίνονται καπνός μεγαλεπήβολα σχέδια και οράματα. Και τέλος, να διαλύονται σαν σαπουνόφουσκες οι συντροφικές αβρότητες και οι ιδεολογικές αμπελοφιλοσοφίες των λογής αιρετών.

Βλέπουμε να βγαίνουν «αδελφικά» μαχαίρια και να διασταυρώνονται γυμνά και απροκάλυπτα μπρος στα όμορφα γαλαζοπρασινα μάτια της εξουσίας και το έκπληκτο βλέμμα του λαού, όχι «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη» που λέει ο ποιητής, αλλά για χάρη μιας περιστρεφόμενης πολυθρόνας, ενός οφίτσιου, κάποιας μωροφιλοδοξίας ή κάποιας υπόσχεσης του αρχηγού (Δημάρχου, Νομάρχη κλπ) για μια θέση σε κάποιο «όργανο» που τελικά ήταν «αέρας κοπανιστός».

Βλέπουμε πρώην πούρους και λάβρους «αυλάρχες ή σταβλάρχες», να πηδούν το φράχτη από το «παραταξιακό μαντρί». Να ξεκόβουν από το «κομματικό κοπάδι» και να απομακρύνονται «βελάζοντας». Βεβαίως η πολιτική διαφωνία που οδηγεί στο δημιουργικό δημοκρατικό διάλογο είναι υγιές φαινόμενο και ένα από τα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας, που οδηγεί τις κοινωνίες μπροστά. Όταν όμως παρεισφρήσουν οι προσωπικές φιλοδοξίες, η υστεροβουλία και οι «λογής»  σκοπιμότητες, το πράγμα εκφυλίζεται με συνέπεια την αποσύνθεση και την κατάρρευση του όλου οικοδομήματος.

Από μια άποψη το γεγονός δρα και «ευεργετικά» στο τοπικό κοινωνικό γίγνεσθαι, αφού σπάει την πεζή και μίζερη καθημερινότητα του μουντού και μονότονου τοπίου. Τα ΜΜΕ γράφουν «κάτι» και στα καφενεία υπάρχει «θέμα» για συζήτηση. Το προκαλούμενο όμως κακό είναι πολλαπλάσιο. Από τη μια γιατί η ζωή τραβάει το δρόμο της με τα προβλήματα να διαιωνίζονται και να διογκώνονται συνεχώς. Κι από την άλλη μεριά γιατί εκφυλίζονται οι θεσμοί και ο απλός καθημερινός άνθρωπος βλέπει τις ελπίδες και τα όνειρά του για το μέλλον να βουλιάζουν στο βούρκο

Είναι πλέον κοινή διαπίστωση πως στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το τρίτο βάθρο της δημοκρατίας κατά τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, «χάνει το σκυλί τον αφέντη του». Όχι πως στα άλλα δύο  -Κοινοβούλιο και Συνδικάτα- γίνεται κάτι καλύτερο. Ας τ’ αφήσουμε όμως κι ας επανέλθουμε. Είναι πλέον πασιφανές: Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Υπάρχει έλλειμμα συνέπειας, εντιμότητας και αξιοπιστίας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Φυσικά δεν είναι μόνο οι μεταξύ «κατεργαραίων» συμφωνίες «κυριών» για τη διασφάλιση της απαραίτητης εσωτερικής παραταξιακής «γαλήνης» για την έξωθεν καλή μαρτυρία ή σιωπή (omerta το λένε αλλού) και τη νομή της εξουσίας ερήμην πάντα του «κυρίαρχου» λαού. Είναι η ολοκληρωτική επικράτηση του «εγώ» αντί του «εμείς». Είναι η επικράτηση της «μοιρασιάς» ως μείζον και ο περιορισμός της εφαρμογής των θεσμών ως έλασσον ζήτημα. Και το χειρότερο όλων, είναι η αντικατάσταση του «όλα για το καλό του κοινωνικού συνόλου», από το «όλα για την καρέκλα» που τελικά οδηγεί στον αριβισμό τον τυχοδιωκτισμό και τη χυδαιότητα του «εμού απομακρυνθέντος της εξουσίας (ή της κουτάλας), γαία πυρί μειχθήτω…»

Από την εφημερίδα “Νέα της Μεγαλόπολης”  Μάρτιος 2005-04-18

Ι.Α