Τι θα πει «Αρκαδία»; Ποιες ρομαντικές δυνάμεις μετέτρεψαν κάποτε ένα κομμάτι της Πελοποννήσου σε Ιδανικό; Ποιος ποιμένας την τοποθέτησε ευλαβικά στην κόψη ζωής και θανάτου; Μήπως ο Πάνας; Ο Θεόκριτος; Ο Βιργίλιος; Ο Κολοκοτρώνης και τα παλικάρια του Νικηταρά; Ο Γκαίτε και οι αλχημείες του; O Γκουερτσίνο; Ο Πουσσέν; Ίσως ένας διερχόμενος βοσκός με τα μακάρια αρνιά του; Το πευκόδασος του Λυκαίου όρους ή οι αρκούδες του Μαινάλου; Ποιο βουκολικό δαιμόνιο έκανε την Αρκαδία να σημαίνει ελευθερία;

        Φυσικό είναι που συνυφαίνεται με την έννοια της ελευθερίας η μυθοβλύζουσα Αρκαδία, με τις Νύμφες και τους Ολύμπιους θεούς να δοκιμάζουν τακτικότατα, κάτω από τα έλατα, μέσα στα νερά και πίσω από τα ιερά, σε εκείνο το ιδανικό σκηνικό για βουκολικές συνευρέσεις, τον εκστατικό ερωτισμό τους και τις εμπνευσμένες μεταμορφώσεις τους˙ η παλικαρομάνα Αρκαδία του Κολοκοτρώνη, του Πλαπούτα, του Νικηταρά, που αναφωνούσε ταμπουρωμένη απ’ τις αητοφωλιές «ελευθερία ή θάνατος» και εφορμούσε προς την ανυποταξία. Στην Αρκαδία της μουσικής, όπου, σύμφωνα με τον Οβίδιο, ο θεός Παν έκανε τα καλάμια να ηχήσουν, θεωρείτο όνειδος για τους εφήβους να μην γνωρίζουν αυλό και χορό! Η Αρκαδία της άγριας φύσης, Ηχούς φίλη και «φαντασιών επαρωγός», μοιάζει να προηγείται των πάντων, με το βαθύ πράσινο, το μυρωδάτο χώμα της, τα ελατοδάση παρα-ταγμένα υπέρ των μυστικών της αρμονίας, και ταυτόχρονα ν’ ακολουθεί τα πάντα ως απόηχος αυτού του μακρόσυρτου παιάνα που ζάλισε τον δυτικό πολιτισμό και έσπειρε τον πανικό… Φυσικά, έναν πανικό εκ του Πανός, που περιέχει δέος για το άγριο και το φυσικό, θαυμασμό για την αθωότητα και την ελευθερία στον έρωτα, και βλέψεις για την επιστροφή σε κάποια χαμένη κι ανεκτίμητη ουσία.

Η συνέχεια του άρθρου σε μορφή pdf …

=============

Σημ: Το συγκεκριμένο άρθρο της κυρίας Μαρίας Γιαγιάννου, πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Αξία” στις 15 Οκτωβρίου 2011. Την ευχαριστούμε θερμά που μας το παραχώρησε προς αναδημοσίευση.
Επίσης, είναι δημοσιευμένο στο mariayiayiannou.wordpress της ιδίας.

Arcadians.gr