Κάθομαι εδώ δίπλα στο τζάκι και αφουγκράζομαι τη βροχή και τον αέρα, ακούω επίσης τον ψίθυρο της γλυκιάς σου φωνής και με συνεπαίρνει.

Το σερμπέτι της αμαρτίας μου είναι γλυκόπικρο, η σιωπή δεν κατεβαίνει, στέκει στο λαιμό σαν λυγμός και σαν παράπονο.

Κάθε ώρα, είναι μέρα και νύχτα μαζί, ψάχνω στοιχεία, ψάχνω λέξεις που έχεις πεί, θέλω να τις ξανακούσω, να πάρω γεύση από την ηδονή όταν τις έγραφες, ψάχνω να βρώ την άλλη, μήπως δεν τα λές σε μένα και ξεγελιέμαι.

Ποιός είσαι, από πού ήλθες, τι θέλεις, με βγάζεις από τα καθώς πρέπει και τα μή. Με ξεσηκώνεις να χορεύω σε αλώνια γυμνή, σάν άλλη θεά να μεθώ από τον πόθο, σαν νεογέννητη που διψάει για ζωή!

Ποιός θεός και θνητός μαζί είσαι, τι λόγια ξέρεις, σκανδαλιάρικα, να ξεσηκώνεις ξέρεις. Ποιό κρασί μεθά εσένα, τι θυσίες κάνεις, σε ποιά βουνά σμίγεις με τον έρωτα και σε μαθαίνει να πλανεύεις πλάσματα.

Αντιστέκομαι, αλλά δεν φτάνει, παρασέρνομαι σαν κυματάκι του Αιγαίου, σάν φυλλαράκι από τον αέρα, λιώνω στις σταγόνες της βροχής ... θέλω να γευτώ δροσιά από τη χούφτα που στέκει κάτω απ' την πηγή, να μεθύσω από λάγνα βλέμματα, να πάρω μαζί μου στο χορό, και σένα, να παρακαλάς για έλεος γυμνός, μια νύχτα με φεγγάρι, θα θελα να μου ζητάς και ‘γω σαν νύμφη μαγικά να σε ξεγελώ....

Η Κυρά του Κάστρου